Ongeremd enthousiasme

Woensdagochtend was het tijd voor alweer de derde workshop dag. Wederom zitten de kinderen ons keurig op te wachten als we het lokaal inlopen. Ze hebben niet alleen talent, ze zijn ook nog eens super gemotiveerd. We beginnen de ochtend met het bespreken van de resultaten van dinsdag. Ze moesten drie portretten maken van een klasgenoot met drie verschillende lichtomstandigheden. De resultaten waren echt geweldig zoals ik eerder al schreef. Op de één of andere manier hebben ze het helemaal door. Ze hebben een soort natuurlijk gevoel voor licht, achtergrond en compositie waar wij gewoon een beetje jaloers op zijn. Zeker gecombineerd met hun kinderlijke losheid in fotograferen en hun ongeremde enthousiasme. De kinderen gloeien van trots als Jan ze compliment na compliment geeft.

Als we een selectie van de foto’s hebben besproken gaan we verder met het volgende onderdeel. Gisteren hebben we uitleg gegeven over licht en vandaag gaan we vertellen over de achtergrond en hoe deze mee kan werken bij het maken van een portret. Ik laat ze wat foto’s zien met een egale achtergrond, een close-up portret en een halftotaal. Vervolgens vraag ik de kinderen ook twee portretten te maken met een egale achtergrond. Ze moeten zelf de beste portretten uitkiezen en aan ons laten zien. Ze gaan meteen aan de slag. In het begin zien we vooral portretten langskomen die op de gang zijn gemaakt, heel mooi met een mintgroene achtergrond, maar niet heel origineel. We dagen ze uit verder te zoeken en ook goed op het licht te letten. Nu komen ze terug met portretten die bijvoorbeeld voor een zwart schoolbord zijn gemaakt, prachtig. Vervolgens laat ik ze een aantal foto’s zien waarbij de achtergrond een belangrijke rol speelt in de foto, omdat deze bijvoorbeeld wat verteld over hoe de geportretteerde leeft. Daarna mogen de kids zelf ook zo’n foto gaan maken. De resultaten van deze opdracht blazen ons omver, er komen zulke mooie foto’s uit dat we even sprakeloos zijn. De kinderen hebben zichzelf op hun bed gefotografeerd, in de badkamer, in de tuin, op de schommel; heel bijzonder allemaal.

Hierna zit les drie er al weer bijna op. Roline gaat de kinderen nogmaals uitleg geven over de eindopdracht want vanaf vandaag gaan de kinderen hier individueel en buiten de lessen om aan werken. Ze moeten twee foto’s maken: een zelfportret en een foto van hun favoriete plek, een plek waar ze zich fijn, rustig of geborgen voelen. Het zelfportret moeten ze zelf maken met behulp van de timer of vanuit hun handen zoals bij een selfie. De foto van de plek moet alleen over de plek gaan, er mogen geen mensen op staan. Bij beide foto’s moeten ze goed nadenken over standpunt, licht en achtergrond. Dat zit er inmiddels goed ingebakken, als we ze vragen wat het belangrijkste is bij fotografie roepen ze allemaal keihard: ‘lightning’ en ‘background’. Hoe dat woord ‘lightning’ erin is geslopen, geen idee, misschien afgeleid van het woord ‘flash’, maar ze strooien er te pas en te onpas mee. Die middag hebben de kinderen gewoon reguliere school en aan het einde van de middag hebben we weer afgesproken. Ze krijgen dan een camera die ze een nacht mee naar huis mogen nemen om alvast aan de eindopdracht te werken. Terwijl Roline aan het uitleggen is vertaalt Indira haar verhaal voor de kinderen omdat ze nog niet al het Engels verstaan. Er zitten ook een paar dove kinderen in de groep en het is geweldig om te zien hoe de kinderen elkaar helpen en met gebarentaal alles vertalen voor hun klasgenoten.

’s Middags ga ik met Indira, Roline en Shalu Narasaraopet in om geld te pinnen en een stoffenmarkt te bezoeken. Jan gaat samen met één van de kids in de wijk fotograferen. Pinnen blijkt nog niet zo gemakkelijk, maar na een aantal ATM’s te hebben geprobeerd, hebben we geld en kunnen we gaan shoppen. We willen wat kleding laten maken en na een tijdje over de markt te hebben geslenterd kiezen we stoffen uit en worden onze maten opgenomen, mogen zijn de kledingstukken klaar. We gaan weer terug naar school en om half zes hebben we afgesproken met de kinderen om de camera’s uit te delen. Een deel van de kinderen die meedoen aan de workshop wonen op school in het hostel en een deel woont in de wijk rondom school.

Indira heeft geregeld dat de kinderen die buiten school wonen ons meenemen naar hun huizen zodat we kunnen zien hoe en waar ze wonen. De kinderen vinden het geweldig en als volleerde tour guides loodsen ze ons door de wijk. Het is heel bijzonder om India op deze manier te ervaren, bij de mensen thuis en met de kinderen. Ze weten alle shortcuts en hebben een hele slimme route gemaakt door de wijk waardoor we op een logistiek handige manier langs alle huizen komen. De huisjes zijn erg klein, maar wat opvalt is dat de keuken heel belangrijk is, deze neemt overal een prominente plek in. Het is wel een invasie voor de familieleden van de kids, wij met alle kinderen over de vloer; iedereen is aan het fotograferen want de kinderen hebben nu ook camera’s en kunnen het niet laten om alles vast te leggen. Al snel zijn de eerste batterijen leeg, dus van de eindopdracht gaat vanavond niet veel komen. Gelukkig hebben ze het hele weekend nog. Na een super interessante en mooie avond komen we uitgeput weer terug op school, wat een indrukken en wat mega bijzonder om dit alles mee te mogen maken. We hebben een inkijkje gekregen in het leven van de kinderen, een inkijk in het echte India, zoals je dat normaal niet zo snel zou zien.

De volgende ochtend hebben we een korte les op het programma staan. We bespreken de foto’s van de achtergrond opdracht na en nemen de camera’s weer in zodat we de kaartjes leeg kunnen maken en de batterijen kunnen opladen. Daarna gaan we samen met Indira, Naveen en nog wat medewerkers een andere school bezoeken. Op die school is een bijeenkomst, een Camp heet dat. Dit soort Camp’s worden georganiseerd in ‘remote areas’, afgelegen gebieden, waar nog veel onwetendheid is over het behandelen van kinderen met ‘special needs’. Het doel van deze Camp’s is het vinden van deze kinderen, de ouders adviseren en uitnodigen op de school in Narasaraopet. Hierna gaan we met z’n allen uit eten en als we weer op school zijn hebben we de avond vrij om lekker te relaxen op ons dakterras. Vrijdag hebben we een vrije dag omdat het een feestdag is in India. We slijten de dag met fotograferen in de school, yoga en luieren. Aan het einde van de middag maken we een wandeling naar de rivier, hier worden elke avond de buffels gewassen en dit is heel leuk om mee te maken. Op de terugweg krijgen we deels een lift van een tractor wat echt hilarisch is, want we zitten volgens mij met zeker twintig mensen op één tractor. Het is echt bizar hoeveel we hier in de korte tijd dat we er zijn meemaken en ervaren, ik heb soms het gevoel dat we hier al veel langer zijn dan een week, maar aan de andere kant vliegt de tijd.