Happy journey!

Op dinsdagochtend word ik wakker met gemengde gevoelens. Aan de ene kant hebben we heel veel leuke dingen op het programma staan vandaag, maar aan de andere kant zal het ook onze laatste dag in India zijn. De tijd is veel te snel gegaan en ik had hier zo nog een paar weken willen blijven. We beginnen de dag met een heerlijk ontbijt en daarna gaan Jan en Roline naar het centrum van Narasaraopet om de foto’s voor de expositie af te laten drukken. Shalu en ik worden door een aantal meiden voorzien van Henna op onze handen en voeten. Ook zijn er sari’s voor ons gemaakt van de stof die we zondag van Indira’s aanstaande schoonfamilie kregen. Het is de bedoeling dat we er in de middag, tijdens de expositie, uitzien als echte Indiase vrouwen. Gewillig ondergaan we het allemaal, maar het is wel lang stilzitten om de henna goed te laten inwerken. We zijn er de hele ochtend zoet mee, gelukkig is het resultaat heel leuk. Die middag worden we prachtig aangekleed en we voelen ons net twee prinsessen. Ik moet er een beetje aan wennen want ik ben nooit zo van het tutten, maar de kinderen vinden het prachtig.

Jan en Roline zijn al begonnen met het ophangen van de foto’s. In school is een grote gemeenschappelijke ruimte met een podium waar de presentatie zal gaan plaatsvinden. Naast een tentoonstelling van het werk wat de kinderen hebben gemaakt, is er een heel programma samengesteld, inclusief speeches, toneel en dans door de kinderen. De hele school is uitgenodigd om te komen kijken en het wordt een prachtige middag. Het begint met een aantal speeches, want daar zijn ze hier dol op. Eerst mogen een aantal kinderen iets zeggen, dan zijn wij aan de beurt om de school toe te spreken, daarna mogen Indira en Naveen wat vertellen en zo gaat het maar door. Het is maar goed dat we niet alles verstaan, want het wordt behoorlijk emotioneel. Na de speeches is het tijd voor de prijsuitreiking; we hebben het beste meisje en de beste jongen geselecteerd. Zij krijgen allebei een eigen camera. Daarnaast geven we twee camera’s weg aan het hostel en twee camera’s aan de school, deze mogen door alle kinderen gebruikt worden. Het is zo fijn om dit te kunnen doen omdat er heel veel talent is hier. We willen iedereen in Nederland die zijn camera beschikbaar heeft gesteld dan ook van harte bedanken. Een aantal camera’s hebben we mogen lenen om te gebruiken tijdens de lessen en een aantal camera’s mochten we zelfs houden, waardoor we nu heel veel kinderen blij kunnen maken!

Na het officiele gedeelte is het tijd voor optredens. Het podium wordt leeggemaakt want een groot aantal kinderen heeft dansjes ingestudeerd. Dansen kunnen ze hier erg goed, de muziek is super gezellig en de kinderen zien er allemaal prachtig uit. Ze hebben er veel werk van gemaakt en zijn heel de week bezig geweest met het instuderen van pasjes, zowel de jongens als de meiden. Wat heel bijzonder is, is dat ook de dove kinderen erg goed kunnen dansen. Op de aanwijzingen van Indira volgen ze de muziek perfect en zou je bijna vergeten dat ze helemaal niks kunnen horen. De kinderen hebben ook nog een heel leuk toneelstuk ingestudeerd met een wijze boodschap, namelijk dat je niet moet drinken en rijden. Ze brengen het zo leuk en helemaal zonder tekst, echt heel goed gedaan. De tekst mis je ook niet want de kinderen zijn super expressief,. Als de optredens zijn afgelopen wordt de middag afgesloten en volgt er een bizar aantal fotomomenten en selfies. Ook lopen alle kinderen minstens twee keer langs om ons een ‘happy journey’ te wensen. Ik hou het moeilijk droog en zal de kids en deze geweldige plek enorm gaan missen.

Dan is het tijd voor inpakken, een laatste zonsondergang op het dakterras en een laatste heerlijke Indiase maaltijd. Ook het eten ga ik missen want dat is zo lekker hier, helemaal vegetarisch, super lekkere curry’s en groente mixen. Daarna moeten we dan toch echt afscheid gaan nemen. Naveen en twee van zijn vrienden brengen ons naar het vliegveld. Shalu blijft nog een paar dagen langer om onderzoek te doen voor haar scriptie, dus ook van haar moeten we afscheid nemen. Zij, Indira en de kinderen van het hostel zwaaien ons uit. Ik zit achterin de auto met een brok in mijn keel. Na een vlotte rit komen we op het vliegveld en dan begint het wachten, op het inchecken, op het boarden. We vliegen net als op de heenweg via Dubai, daar hebben we een snelle overstap en voor we het weten staan we weer op Schiphol in een compleet andere wereld. We worden opgewacht door de moeder van Roline en doen nog een bakje koffie bij Starbucks. Dan gaan ook wij alledrie onze eigen weg; Jan naar Amsterdam, Roline naar Den Haag en ik naar Rotterdam. In de trein glijdt het grauwe Nederlandse landschap aan me voorbij en verlang ik alweer terug naar de geuren, kleuren en drukte van India. Wat was dit een super bijzondere ervaring, er zijn geen woorden voor. Ik voel me heel bevoorrecht dat ik hier deel van heb uit mogen maken.