Na maanden van voorbereiding was het afgelopen zaterdag zover, onze reis naar India gaat beginnen. Na in de ochtend nog snel wat laatste dingen in mijn rugzak te hebben gepropt vertrek ik met de trein naar Schiphol. Daar heb ik afgesproken met Jan, Roline en Shalu, de dochter van Roline, die in het kader van haar scriptie meereist naar India. Dit is het begin van een lange reis. Vanaf Schiphol hebben we eerst een vlucht naar Dubai waar we zullen overstappen op het vliegtuig naar Hyderabad. Na een filmmarathon in het vliegtuig naar Dubai, en maar een paar uurtjes slaap in het vliegtuig naar India, landen we uiteindelijk op het vliegveld in Hyderabad en zet ik voor het eerst voet aan grond in India. Dat voelt heel bijzonder en ook meteen goed. Jan, Roline en Shalu hebben India al eerder bezocht, maar ook voor hen is het geweldig om hier weer te zijn.
Nadat we India zijn ingestempeld bij de douane en onze tassen hebben opgepikt, lopen we naar de aankomsthal waar we worden opgewacht door Naveen en zijn neef. Zij komen ons met de auto ophalen. Onze reis zit er namelijk nog niet op; het is nog zeker vier uur rijden naar Narasaraopet. Naveen is de zoon van Indira en zij runt de Integrated Highschool in Narasaraopet waar we de komende tien dagen zullen verblijven. Roline is al vele jaren betrokken bij de school via de Lisette Vroege stichting, een stichting die is opgezet ter nagedachtenis van haar zus Lisette Vroege. De stichting steunt door middel van financiële en materiële hulp gehandicapte en kansarme kinderen die een fysiotherapeutische behandeling nodig hebben. De school in Narasaraopet is, naast een reguliere high school, ook een fysiotherapie centrum en hostel voor kinderen die niet meer thuis kunnen wonen. Een deel van de kinderen woont daar intern en een deel van de kinderen wordt elke ochtend met schoolbussen opgehaald uit de omliggende dorpen.
Na een lange rit komen we aan op de school en Indira en de kinderen staan ons al op te wachten. Het onthaal is heel warm en emotioneel. Ze hebben prachtige tekeningen gemaakt in het zand, er hangen spandoeken en ze gooien met bloemen om ons welkom te heten. Na een heerlijke, Indiase maaltijd trekken we ons terug in onze kamers om even te rusten en onze tassen uit te pakken. Onze kamers zitten aan het dakterras en vanaf het dak kunnen we uitkijken over de hele omgeving. In de avond lopen de boeren langs met hun buffels en kunnen we genieten van een prachtige zonsondergang, heel idyllisch. Het is zo heerlijk en rustgevend om op de rand van het terras de zon onder te zien gaan, de hitte van de dag verdwijnt langzaam en maakt plaats voor een heerlijk briesje. Nederland en alle zorgen en stress lijken ver weg en ik geniet intens van het feit dat ik hier ben. Die avond kruipen we, na wederom een heerlijke maaltijd, heel voldaan in bed en vallen allevier als een blok in slaap.
De volgende dag staat ons een druk programma te wachten. Na het ontbijt begint de dagopening. Elke ochtend doen alle kinderen gezamenlijk ochtendgymnastiek, ochtendgebed en worden er stukjes uit de krant voorgelezen. Daarna is er nog een extra optreden speciaal voor ons, een aantal jongens heeft een acrobatische act voor ons ingestudeerd. Vervolgens mogen wij het podium betreden. We krijgen een bloemenketting en worden voorgesteld aan de kinderen. Ook mogen we de kinderen allevier persoonlijk toespreken, Indira vertaald voor ons. Voor het blok gezet stamelen we een paar woorden van dank. Het is overweldigend, indrukwekkend en emotioneel; het welkom is zo fijn en zo warm, voor Roline en Shalu is het heel bijzonder om hier na vijftien jaar weer te zijn, maar ook Jan en ik zijn speechless. Na de dagopening krijgen we een rondleiding door de school. In elke klas worden we wederom welkom geheten, we maken kennis met de docenten en voor de kinderen hebben we dropjes meegenomen als traktatie. Dat vinden ze maar een raar soort snoep en ze trekken de gekste bekken. De school is, in de ruim vijfentwintig jaar dat ze bestaat, enorm gegroeid. Het begon als een fysiotherapeutisch centrum en nu zijn er veel nieuwe lokalen bijgekomen, een muziekruimte, computerlokalen, een werkplaats, een snoezelruimte en een bibliotheek.
Het ochtendprogramma zit er nu op, we gaan rusten en lunchen, daarna mogen wij aan de slag met de eerste les van onze workshop. Indira heeft een klas voor ons samengesteld met zo’n vijftien leerlingen en zit er zelf bij om ons verhaal te vertalen. We beginnen met een introductie en Roline legt uit waar wij vandaan komen. Als ze tussen de kinderen gaat zitten met een wereldbol om dat aan te wijzen, verdwijnt ze zowat tussen alle enthousiaste kinderen. Vervolgens gaat Jan het één en ander vertellen over portretten, compositie en het maken van zelfportretten. De kinderen krijgen in twee of drietallen een boekje met het lesprogramma en schrijven ijverig mee. Ze doen heel erg hun best om foutloos Engels te schrijven. We stellen ze vragen over bepaalde portretten en willen ze laten nadenken over wat bijvoorbeeld de achtergrond en kleding over de geportretteerde kan vertellen. De kinderen denken heel erg in goed en fout en vinden het erg moeilijk hun fantasie de vrije loop te laten, maar na een aantal foto’s komen ze lekker in.
Na Jan’s introductie krijgen ze de opdracht om een creatieve selfie te maken. We laten voorbeelden zien van spiegelingen en schaduwen, maar de kinderen hebben nog nooit een camera in hun handen gehad en gaan helemaal los op de traditionele selfie. Na wat aanmoediging gaan ze iets meer experimenteren en komen er een aantal hele leuke resultaten uit. Hierna krijgen ze de huiswerkopdracht. Ze moeten alvast nadenken over het maken van een zelfportret; waar wil je de foto maken, hoe wil je erop staan, wat voor achtergrond ga je gebruiken en welke kleding trek je aan. Hoe zie je jezelf en hoe wil je dat anderen jou zien. Later deze week gaan ze deze foto echt maken en morgen gaan we de eerste schetsen maken van hun ideeën. Al met al waren het twee hele leuke en enerverende eerste dagen en we hebben superveel zin in het vervolg van de workshop!
Wat een mooi verslag van de begroeting op de school. En daarna je even kunnen terugtrekken op het dakterras bij ondergaande zon en een verkoelend briesje.